S'ortu de tzia Angiullina

E s’ortu de Tzia Angiullina! Cudhu no fuat un’ortu, fuat unu giardinu, fuat unu logu comenti nant chi est su Celu, acantu dhu at dónnia cosa bella ma nemus dh’at mai bista, po custu is cosas de su Celu no tenint nòmini no tenint abbisòngiu de nòmini, poita funt cosas de Deus

Venutu Lobina

Po cantu Bidhanoa

2D Editrici Mesuterrànea, Castedhu-Tàtari,
Paschixedha 1986.

S'ortu de tzia Angiullina

Pàginis 48/52
E s’ortu de Tzia Angiullina! Cudhu no fuat un’ortu, fuat unu giardinu, fuat unu logu comenti nant chi est su Celu, acantu dhu at dónnia cosa bella ma nemus dh’at mai bista, po custu is cosas de su Celu no tenint nòmini no tenint abbisòngiu de nòmini, poita funt cosas de Deus.
Tui dhui ses intrau mai in s'ortu de Tzia Angiullina? No?
E tui e tui e tui? No?
Deu giai.

S’ortu de Tzia Angiullina fuat serrau cun dunu murixedhu bàsciu, cun palus in pitzus de su muru, e in mesu de unu palu a s’àturu cun duna cerda, arta, de cudhas cerdas de cadumbu chi ponint in is carrus candu incùngiant sa palla, ma mannas, antzis fuant medas, deu no dhu sciu cantus cerdas c’iant bòfiu po serrai s’ortu de Tzia Angiullina. Centu, assumancu, o milli. Poita no sciu mancu cantu fessit mannu, s’ortu de Tzia Angiullina, e chi fessit diaderus tra sa bia de Is Arenadas e pratza sua, no seu mancu tanti seguru chi fessit in Bidhanoa, forsis no fuat mancu in Celu, ma in calincun’àturu logu chi mancu Deus scit einnui est.

Perou deu bolia biri s’ortu de Tzia Angiullina, s’ortu chi no iat bistu mai nemus.
E una dia fua artziau a pitzus de su muru, e cun duna arresojedha ia circau de fàiri unu stampu in sa cerda. Ma fuat cumparta Tzia Angiullina e deu ndi fua abasciau de su murixedhu, bregungiosu, e mi fua firmau ananti suu cun s’arresojedha in is manus.

Tzia Angiullina fuat tzopa, portàt una camba prus curtza de s’àtara e caminàt cun su matzucu, unu bastoni che a su de su dutori, ma di arredelu. Tzia Angiullina portàt sa scriminera in mesu, s’indi biiat un’arroghedhu di asuta de su mucadori culori de cafeu.

Is dentis de Tzia Angiullina fuant mannus che pàlias de forru, ma biancus che sa nii, e candu arriiat pariant luxentis. Ma Tzia Angiullina no arriiat giai mai a buca oberta, arriiat a buca serrada, arriiat cun is ogus. Sa buca de Tzia Angiullina fuat manna, ma is lavras no fuant grussas ni arrùbias, fuant de su culori de sa faci, de su culori de sa luna. A bortas is lavras de Tzia Angiullina s’incrispiànt apenas, e custu boliat narri medas cosas.

Tzia Angiullina m’iat castiau, e deu ia serrau s’arresojedha e si dh’ia apòrria. Issa dh’iat pigada, e s’arresojedha fuat sparéssia. Tandu Tzia Angiullina m’iat pigau sa manu e deu ia caminau a su costau suu fintzas a s’eca de s’ortu. S’eca de s’ortu fuat fata de cadumbu che sa cerda chi dhu serrada. Tzia Angiullina iat allonghiau sa manu e s’eca si fuat oberta. Fuaus intraus e s’eca si fuat serrada, a sola.
Imoi Tzia Angiullina no fut prus tzopa, no portàt prus su bàculu, e caminàt chentza de tocai terra, in s’àiri. E deu cun issa a manu pigada.

Ta bella chi fuat Tzia Angiullina, imoi deu no scia eita castiai, a issa o a is cosas chi m’amostàt, a is cosas chi no ia bistu mai mancu Deus.
"Custu est unu frutu prenu de suci e de sonu", mi naràt, e deu m’intendia in buca unu sabori mai inténdiu, durci, ma cun àturus saboris in prus, prus bonus, e in origas unu sonu, unu sonu, depiat èssiri su ch’intendint is àngiulus.

E is froris no fuant froris, fuant matas, no, no fuant matas, poita no portànt ni truncu ni follas, is froris fuant culoris ebbia, dónnia culori, e indi preniant su celu cantu fuat artu, e su celu fuat fatu de culoris e de froris, e fuat totu unu frori, mannu, chi no cannosciat noti.

Deu no dhu sciu, cantu dhui fua abarrau, in s’ortu de Tzia Angiullina. Ma candu fua po ndi bessiri, ananti de s’eca, Tzia Angiullina si fuat firmada e fuat torrada tzopa, cun su bàculu. M’iat lassau sa manu e si fut incrubada:
“Eit’est cust’erba birdi birdi chi est bodhendindi, Tzia Angiullina?" dh’ia nau.
"Custu? Est perdusémini, ninnedhu. Mi depu fàiri sa cena".

M’iat torrau a pigai sa manu e indi fuaus torraus a bessìri a pratza. M’iat castiau cun is ogus arriri arriri is lavras incrispiadas: "Bai, imoi: mamai at èssiri in pentzamentu".
No dh’apu agatau prus in perunu logu, s’ortu de Tzia Angiullina, po cantu dh'apa circau.
francudefabiis